Illusions
How do you differentiate real love from fantasy? How do you separate honest love from an illusion of connection? How do you know when reality sets in? Is it when the sparks fades or when the glitter in the eyes melts? Is it when routines take over, when quarrels and fights begins? Or is it when you stop all your dreams and all imaginations with that person?
Illusions are good. They create beautiful stories, but it can also mean impossibility. It makes you hope, but leaves you behind. It will never ever take you far. And when I am just about to finish my thoughts about this, I remembered a poem that I have written long way before :)
Ilusyon
Maaari bang makipaglaro ang puso mo sa puso ko?
Maaari bang kahit sandali'y magkunwari kang mahal mo ako?
Maaari bang ang iyong sulyap ang maging pag-asa ko
At ang bawat ngiti'y maging katuparan ng pangarap ko?
Maaari bang umasang akong mahagkan ka
O mayakap ang mga bisig mo kaya?
Imposible bang makasama kita
At ako ang pumalit sa lugar nya?
Maaari bang ako'y magtapat na
Na sa una pala'y minahal na kita?
Kayhirap umasa sa wala
Lalo na kapag nanaginip kang dilat ang mata.
Kailan kaya matatapos ang aking ilusyon?
Kailan kaya magwawakas ang mga piping tanong?
Kailan kaya didinggin ang mga dasal ko
Na sana'y bawat isinulat ko'y magkatotoo?
Found this over the net and I realized that
"A love that stay silent can be a love that illusionary reciprocated."
